U2 - Λάρνακα - Δουβλίνο!

Στις διαχωριστικές γραμμές της Κύπρου χαράκτηκαν βαθιά μέσα μας ιστορίες αξέχαστες, εικόνες ντροπής και πόνου που κανένας δεν έχει ξεχάσει...Tάσος Iσαάκ και Σολωμός Σολωμού και άλλες πολλές ιστορίες με πρωταγωνιστές ανθρώπους του παρακράτους που δεν άφησαν να ζήσουν ειρηνικά οι δύο λαοί..

Στο Δουβλίνο επίσης με "πολιτικό" διαχωρισμό ομόδοξων εναντίων ετερόδοξων..στιγερά σύγχρονα εγκλήματα που διαπράτονται καθημερινά υπό την σκέπη της Ε.Ε..καθημερινές δολοφονίες και μπαράζ τρέλας που θυμίζουν την Ματωμένη Κυριακή του Γενάρη του 1972..

Όλα αυτά πρέπει να μας διδάξουν ότι δεν έχει σημασία τελικά εάν είσαι Καθολικός ή Προτεστάντης, Άραβας ή Εβραίος ή ότι άλλο...ο κόσμος απλά υποφέρει, βασανίζεται σε φυλακές για πολιτικά "εγκλήματα"..βασανίζεται για μια επιθυμία ΜΟΝΑΔΙΚΗ την Ελευθερία..χωρίς κανείς να κάνει ένα βήμα συναίνεσης, συνεννόησης..να μπουν κάποια βασικά πράγματα στο "τραπέζι"...το μίσος πλαγιοκτυπά συνεχώς την αγάπη, που αφήνει ανήμπορη την αλήθεια απέναντι στο ψέμα..

Το Please γράφτηκε το 1997 για την πιο "γνωστή" τραγική ημέρα της Β.Ιρλανδίας δηλαδή την Ματωμένη Κυριακή του 1972..

"So you never knew... how low you'd stoop to make that call

And you never knew... what was on the ground until they made you crawl

So you never knew... that the heaven you keep, you stole

Your catholic blues, your convent shoes

Your stick on tattoos now they're making the news

Your holy war, your northern star

Your sermon on the mount from the boot of your car

Please... please... please... Get up off your knees

Please-yeah... please... please...

Leave me out of this place

So love is hard and love is tough

But love is not what you're thinking of ...

ΓΚ