Δεν υπάρχουν διαστάσεις στην μουσική και όρια..δεν εξαντλείται η έμπνευση, όσο ζει κάποιος ακούει και γεύεται νότες, διαφορετικές νότες...είναι σαν να γνωρίζεις ανθρώπους, διαφορετικούς και μοναδικούς...έτσι είναι το τραγούδι, κάτι που πορεύεται μόνο στον χρόνο. Για την Anastacia ενώ μου άρεσε η βραχνάδα της φωνής της δεν θα έλεγα ποτέ κάτι παραπάνω από τα εξής:..rythm & blues με ποπ χαρακτήρα, ωραία γυναίκα με ύφος κάτι παραπάνω από ώριμου Θηλυκού με κεφαλαίο θ .. καταλαβαίνετε περισσότερα οι άντρες (#$@#$&*#%).. Δεν έμαθα όμως ποτέ από ενδιαφέρον περισσότερα γι αυτήν, τυχαία όμως αντιλήφθηκα ότι αυτά τα χρόνια που τραγουδάει έχει μια πολύ μεγάλη περιπέτεια υγείας...καταλαβαίνετε ποια αρρώστια εννοώ, η κοπέλα εδώ και χρόνια ζει με την ασθένεια και δείχνει δυνατή, θέλει να είναι δυνατή και να ζει τις στιγμές της ζωής ως μοναδικές… Where do i belong Life doesn't promise a bed of roses Or white knights Fields of emotions I'm trapped in darkness Why me Save me To win this ...
Οι σκέψεις και οι ιδέες μας είναι σαν σπόροι που αντέχουν χιλιάδες χρόνια χωρίς νερό μέχρι να βλαστήσουν αιώνες αργότερα. Όσο οι κυβερνήσεις έλενχουν την ζωή των ανθρώπων, καθιστώντας αδύνατο για αυτούς να έχουν ατομικότητα και οποιοδήποτε απόρρητο, εμείς θα ανθύζουμε περήφανα και βλάσθημα στην βρωμιά που τις περιβάλει.