Tha Clash - London Calling - “Train In Vain".. Το τρένο που χάθηκε... Δεν ξέρω κάθε πότε επιστρέφω εδώ, εννοώ σε αυτό το blog, τι με κάνει να σπρώχνω τα πλήκτρα αργά αλλά σταθερά για να σχηματίσω την διεύθυνση the..music..stories..κ.λπ κ.λπ. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι κάτι μου ερέθιζει το μυαλό, την φαντασία..Δεν γράφω συνήθως όταν είμαι ερωτευμένος, ούτε όταν είμαι χαρούμενος ή απογοητευμένος, δεν γράφω όταν θέλω να "κτυπήσω"ή να εκτονώσω κάποιο συναίσθημα θυμού ή πάθους..γράφω μόνο για τις ανύποπτες στιγμές... Ανύποπτες στιγμές πχ όπως μετά από βραδινή επιστροφή από ένα ποτό ή ένα ραντεβού... Αυτό το διάστημα, το να πάρεις την καλή σου για μια βόλτα έως την θάλασσα ή το να πιείς κάτι με έναν φίλο σου, συνήθως κάτι που βοηθά να βγούν τα εξώψυχα προς τα έξω, είναι ένα θέμα...ίσως μια μικρή εκτώνοση που δεν θα στην πρόσφερε κάνενα blog ή καμία ανιάρη φλιάρια..πόσο μάλλον μέσα σε αυτό το "ανήσυχo" μα "έρημο" web.... Στη πραγματικότητα δεν υ...
Οι σκέψεις και οι ιδέες μας είναι σαν σπόροι που αντέχουν χιλιάδες χρόνια χωρίς νερό μέχρι να βλαστήσουν αιώνες αργότερα. Όσο οι κυβερνήσεις έλενχουν την ζωή των ανθρώπων, καθιστώντας αδύνατο για αυτούς να έχουν ατομικότητα και οποιοδήποτε απόρρητο, εμείς θα ανθύζουμε περήφανα και βλάσθημα στην βρωμιά που τις περιβάλει.