Μένοντας προχθές λίγο πιο αργά στο γραφείο, ώρες που έχει φύγει ο περισσότερος κόσμος, ώρες που επιτρέπουν το κάτι παραπάνω στην δημιουργία , την έμπνευση ή και διάθεση, έχω αφήσει τις αισθήσεις να διαχέονται στον χώρο χωρίς να ανιχνεύουν κάτι συγκεκριμένο...ώσπου κάπου δεξιά και μπροστά αντιλαμβάνομαι ήχους, προφανώς από κάποιο pc μια και η ορατότητα στον χώρο είναι περιορισμένη. Ο ήχος είναι ηλεκτρικός με blues ύφος, slide κιθάρα και echo παραμόρφωση...βαρύς. Την επόμενη στιγμή γέρνω λίγο πίσω προς την καρέκλα, ενώ ακούω μια γνώριμη φωνή με ιδιαίτερη βραχνάδα, χροιά και ένταση να τραγουδά: "You know, you shook me, you shook me all night long You know, you shook me, baby, you shook me all night long..." Ποτέ δεν ήθελα να προσποιηθώ ότι γεννήθηκα ακούγοντας ή μεγαλώνοντας με αυτόν τον ήχο, τον ήχο που πηγάζει από τις νότιες παρυφές του Μισισίπι κάπου στο Μέμφις ή ότι μεγάλωσα ακούγοντας τα μπλούζ του Σικάγο..καμία σχέση. Μάλιστα μεγαλώνοντας στην Καλλιθέα τέλος της δεκαετίας...
Οι σκέψεις και οι ιδέες μας είναι σαν σπόροι που αντέχουν χιλιάδες χρόνια χωρίς νερό μέχρι να βλαστήσουν αιώνες αργότερα. Όσο οι κυβερνήσεις έλενχουν την ζωή των ανθρώπων, καθιστώντας αδύνατο για αυτούς να έχουν ατομικότητα και οποιοδήποτε απόρρητο, εμείς θα ανθύζουμε περήφανα και βλάσθημα στην βρωμιά που τις περιβάλει.